Kroniki Rodu Kane- Rick Riordan
11:21Rick Riordan jest znany między innymi z Percego Jacksona i Olimpijskich Herosów. Mniej znanym jego dziełem są kroniki rodu Kane oparte na mitologi egipskiej.
Od razu przepraszam za wygląd tych okładek. Mnie także serce boli, ale mam je od paru lat i w wyniku remontu zostały uszkodzone.
Kroniki Rodu Kane jest prowadzone w formie nagrania. Sadie i Carter Kane opisują swoje przeżycia, których doświadczają po pożarze muzeum w Londynie. Sadie i Carter to rodzeństwo, które w wyniku śmierci ich matki i pracy ojca widują się tylko dwa razy w roku. Sadie mieszka z dziadkami w Londynie a Carter podróżuje po świecie z ojcem egiptologiem. W czasie jednej z wizyt ojciec zabiera rodzeństwo na wycieczkę do muzeum. W czasie spotkania ojciec dzieci wzywa jednego z bogów egipskich i powoduje pożar muzeum, a sam zapada się pod ziemie. Dosłownie. Zostaje zamknięty w sarkofagu i wsiąknięty w zimie. Sadie i Carter zostali przyjęci do domu wujka Amosa, o którym istnieniu do tej pory nie mieli pojęcia. Mężczyzna tłumaczy im, że są magami z tzw. Domu Życia, czyli egipskiego stowarzyszenia magów. Muszą przejść szybkie przeszkolenie, aby odnaleźć ojca, a przeszkód mają nie mało.Pierwszy raz czytałam tę książkę w wieku chyba 11 lat. Byłam wtedy w 4 klasie szkoły podstawowej. Nie jestem pewna, ale my chyba starożytny Egipt przerabialiśmy na początku. Gdy zaczęliśmy rozmawiać na temat bóstw i wierzeń byłam tak bardzo zaciekawiona, że jednak sięgnęłam po zakurzoną książkę, którą dostałam od przyjaciółki na urodziny. Wtedy nie tylko zyskałam nową obsesje, jaką jest czytanie, ale i szereg świetnych ocen z historii.
Mimo iż w wieku tych 11 lat byłam nią zachwycona teraz moja opinia uległa lekkiej zmianie. Po przeczytaniu serii Percy Jackson i bogowie olimpijscy uznałam, że Kroniki Rodu Kane są jednak trochę słabsze. Naprawdę dziękuje losowi, że najpierw przeczytałam kroniki, gdyż gdybym je czytała po Percym, zawiodłabym się lekko. Jednak ta książka nie jest żadną klapą ani nic. To tylko moje odczucie, że jest trochę słabsza.
Postacie są interesujące. Wątek miłosny jest mino, iż, więcej go w drugiej i trzeciej części. Nie chce nic zdradzać, ale ten wątek miłosny, który dotyczy Sadie jest naprawdę ostro, dziwny. Szczególnie jego zakończenie. Przynajmniej jest oryginalny, a ja oryginalność lubię. Nawet tą dziwną. Akcja wydaję się wolniejsza od bogów olimpijskich, ale jest trochę więcej opisów, co jest wynikiem tego, iż Książa jest formą nagrania.
Podsumowując. Książa mi się podobała. Tematyka jest świetna, (Kocham mitologie.) postacie ciekawe i jest idealna na nudne, niezobowiązujące, letnie popołudnie.
Mam nadzieję,że ktoś zwrócił uwagę na wygląd bloga. Nareszcie wygląda tak jakbym chciała. Zasługa tu cudownej Weroniki Rumine, która była tak uczynna,że zaopiekowała się wyglądem bloga. Niestety jestem kompletnie zielona w temacie informatyki. Wejdzie na opowiadania Weroniki na wattpadzie:
https://www.wattpad.com/story/67381697-innocent-l-h oraz na drugie: https://www.wattpad.com/story/77102708-what%27s-good
Ma za mało wyświetleń w stosunku do tego, jak dobre są jej fanfiction.
Zostawcie po sobie chociaż najkrótszy komentarz i napiszcie jak podoba wam się wygląd blogu.
1 komentarze
W zupełności się z tobą zgadzam, naprawdę Czerwona Piramida na początku wydała mi się dość trudną lektórą, potem zagłębiłam się jednak w ten świat i powiem szczerze - urzekł mnie! Książka jest najprawdopodobniej najbardziej niesamowita dla młodszych odbiorców, no ale co poradzę na to, że czytając ją czułam się młodziej o te dwa - trzy lata, nawet jeśli nie jestem obecnie przecież nad grobem.
OdpowiedzUsuńNie ma też za co jeśli chodzi o szablon! I tak - obecny wygląd zdecydowanie mi się podoba haha:)