Wreszcie wymęczyłam Alicje w Krainie Zombie, czytałam ją chyba z miesiąc, ponieważ mnie kompletnie zanudziła.

Historia opowiada o nastoletniej Alicji, która myślała, że jej ociec był chory umysłowo. Bredził coś o potworach, czekających na każdym zakręcie, gdy tylko się ściemni. Nie pozwalał jej wychodzić z domu po zachodzie słońca. Przez lata uczył ja samoobrony w razie, gdyby coś ją zaatakowało. W dzień urodzin Alicji udaje jej się przekonać ojca, aby młodsza siostra Alicji mogła wystąpić w późno odbywającym się przedstawieniu. Niestety, gdy cała rodzina wraca z występu małej Emmy, zdarza się okropny wypadek, w którym ginie cała rodzina Alicji a ona sama jest światkiem czegoś nadnaturalnego.

Zawiodłam się na tej książce totalnie. Bo klimacie Alicji w krainie Czarów spodziewałam się magicznego i trochę pokręconego świata. Dostałam typowe stereotypowe opowiadanie na wattpadzie. Dziewczyna wpada w świat, którego nie rozumie. Nagle musi się przeprowadzić do nowego miasta, co oznacza nowa szkołę. Oczywiście robi w szkole furorę, gdyż się przepiękna. Pojawią się niegrzeczny chłopiec, który jest tym ,,przed którym ostrzegała cię mama" ale i tak robi piorunujące wrażenie na głównej bohaterce. Oczywiście jest też zabójczo piękna, Była tego cudnego chłopaka, która jest najgorsza na świecie. Pomimo to chłopak wciąga naszą bohaterkę w świat nad naturalnych istot.

Książa ma ponad 500 stron, do najkrótszych nie należy a akcja, jest okropnie wolna. W są tylko trzy wydarzenia, które tworzą wstęp rozwinięcie i zakończenie. Reszta wydarzeń ciągnie się nieubłaganie.

Dodatkowo nie podoba mi się przyjaźń, która się zawiązała między główną bohaterką a jedną z ,,popularnych dziewczyn''. Ta Kate jest naprawdę mocno wkurzająca, a Alicja mówi o niej w samych superlatywach.

Książka nie podobała mi się nie było w niej żadnych tajemnic, które oczekiwałam po nawiązaniu do ,,Alicji w krainie czarów". Była przewidywalna i często mnie nudziła. Nigdy nie lubiłam motywu zombie a ta książka mnie jeszcze bardziej zraziła.
2/10
Wiem, że jest dużo fanów tej serii, jeżeli ktoś taki się znajdzie proszę niech napisze co mu się podoba w tej serii może ja pewnych rzeczy nie dostrzegam. Zostaw swoją opinie w komentarzu. 
PS.przepraszam ,że mało zdjęć ale ten tydzień był strasznie trudny dla mnie a następny też zapowiada się ciężko :(
~booksholicgirl

Przepraszam, że nie dodałam w zeszłym tygodniu posta byłam trochę zajęta, ale się poprawię obiecuję. Planuje dodać jakąś serie cotygodniową i właśnie nad nią pracuję i mam nadzieję, że wam się spodoba. Nie skończyłam żadnej książki więc recenzja będzie za tydzień a teraz zapraszam do poznania mnie od strony mola książkowego.

1.Pierwszą książką, którą przeczytałam było ,,O psie, który jeździł koleją" byłam wtedy w 2 klasie i popłakałam się na niej tak bardzo, że przez następne pół roku nie potrafiłam patrzeć na książki.
2. W czytanie tak poważnie wciągnęłam się pod koniec 5 klasy, gdy przeczytałam pierwszą część Darów Anioła.


3. Nie mam określonego gatunku literackiego, który czytam, mimo to uwielbiam fantasy i kryminały.
4. Uwielbiam Harrego Pottera. Oczywiście, żeby było ciekawiej, nie czytałam go od początku. W czwartej klasie podstawówki okropnie nudziłam się w wakacje, więc poszłam do mojego kuzyna i on dał mi harrego do czytania. Nie pierwszą część, tylko piątą. Potem czytałam drugą. Po drugiej zaczęłam od początku.
5. Należę do Revenclaw.
6. Jedną z książek, do których się zmuszałam, do skończenia jej to ,,Zostań, jeśli kochasz".
7. Uwielbiam mitologie i Rick Riordan skradł moje serce.

8. Dopiero niedawno zaczęłam korzystać z bibliotek i bardzo mi to pod pasowało.
9. O wiele bardziej wolę czytanie papierowych książek niż ebooków.
10. Nienawidzę trójkątów miłosnych.
11. Nie umiem czytać w samochodzie.
12. Nie lubię czytać przy ludziach.
13. Nie zaznaczam cytatów w książkach, jeżeli mnie jakoś poruszyły, to je zapamiętuje.
14. Jeżeli książka mnie wciągnie to, nie ma ze mną kontaktu przez cały dzień.
15. Oceniam książki po okładce. Może to dobrze może nie ale jestem okładkową sroką i drugą część czerwonej królowej kupiłam ze względu na okładkę.
16. Rzadko płaczę na książkach, ale na Diabelskich Maszynach się poryczałam.
17. Spędzam w Empiku zawsze jakąś godzinę, a potem i tak nic nie kupuję.
18. Bardzo lubię oglądać polskiego Booktuba.
19. Nie mam jakiejś obsesji na punkcie książek pod względem zaginania ich. Do pewnego momentu nawet nie zwracałam na to uwagi, ale jak przez przypadek zniszczę okładkę, to chce mi się płakać.
20. Nie lubię motywu zombie.
21. Lubię czytać w wannie.
22. Moją ulubioną postacią jest Magnus Bane.
23. Nie lubię wampirów i nie przeczytałam żadnej książki (gdzie był to główny wątek), która by mi się spodobała.
24. Kocham robić zdjęcia książkom, dlatego założyłam instagrama.

25. Na razie mam tylko 80 książek na własność, ale będzie więcej.

Historia Rywalek zabiera nas do przyszłości. Świat przeżył czwartą wojnę światową i na miejsce Stanów Zjednoczonych powstało nowe państwo Illé. Społeczeństwo jest podzielone ze względu na wykonywany zawód. Każda klasa ma swój numerek. Od dwójek tych najbogatszych do ósemek, głównie przestępców i biedaków. Jedynki to rodzina królewska. Gdy książę Maxon osiąga odpowiedni wiek na małżeństwo są organizowane Eliminacje. Rozsyłane zostają listy do panien, które są między 16 a 21 rokiem życia, aby zaprosić je do losowania reprezentantki jej prowincji. Taki list dostała także nasz główna bohaterka America Singer z 5 klasy. Sprawa jest o tyle skomplikowana, że jej nie zależy na małżeństwie z księciem. Spotyka się potajemnie ze swoim sąsiadem i planuje z nim przyszłość. Jednak z pewnych względów America jednak postanawia wziąć udział w Eliminacjach i zostaje wybrana. Ona i 35 innych dziewcząt będą od teraz mieszkać wraz z rodziną królewską w pałacu.



Nasłuchałam się o tej serii naprawdę wiele dobrego, więc gdy zobaczyłam pierwszą część w bibliotece od razu ją wypożyczyłam. Jestem dość skomplikowanym typem człowieka i mimo iż nie za bardzo kręcą mnie księżniczkowe sprawy to kocham bajki Disneya i każdy film znam na pamięć. Wliczając w to te o księżniczkach. Szczerze to spodziewałam się czegoś badziewnego. Zostałam mile zaskoczona.
Książka nie jest tandetna i porusza pewne poważne kwestie. Na przykład podział społeczeństwa ze względu na majątek. Może ten temat został mało rozwinięty ale w pewien delikatny sposób został poruszony. 
Główna bohaterka nie jest irytująca chociaż jej niezdecydowanie czasem denerwuję. 
Są pewne rzeczy, które mnie odrzucają. Po pierwsze TRÓJKĄT MIŁOSNY. Czy wspominałam jak bardzo ich nienawidzę? Tu właśnie daję się we znaki niezdecydowanie Americi.
Po drugie trochę postacie są według mnie zbyt wyidealizowane, a jeżeli już ktoś jest tym złym charakterem to jest taki typowy, mało oryginalny. Na szczęście nie rzuca się to jakoś bardzo w oczy.
Książka podobała mi się nie wcisnęła mnie w fotel ale była lekka i przyjemna. Jakbym była tak z dwa lata młodsza to pewnie by mnie zachwyciła. Spodobała mi się do tego stopnia aby polować w bibliotece na drugą część.

5/10
Co wy sądzicie o Rywalkach? Jeżeli ktoś czytał niech napisze swoją opinie. Zostaw po sobie chociaż najkrótszy komentarz.

Kolejna książka przeczytana więc kolejna recenzja. Ever, kupiłam w jakiejś taniej księgarni bo nawet spodobał mi się opis z tyłu książki. No niestety się zawiodłam.

No więc jestem świeżo po zakończeniu całej serii i odczuwam pustkę. Mam nadzieję, że nie dostane kaca książkowego. Nie chętnie skończyłam tą serie. Ostatni tom czytałam tak wolno jak tylko mogłam. Kocham Ricka za stworzenie świata herosów.
Po Percym Jacksonie nie spodziewałam się, że kolejna książka z motywem greckich bogów może być równie dobra. Jeżeli ktoś nie czytał Percego to niech nie czyta tej serii bo zawiera ona spojlery.
Rick tworzy niesamowite dla mnie książki, łączy mitologie ze światem rzeczywistym i piszę historie językiem lekkim i cudownie opisuje świat greckich bóstw.




Wydarzenia z pierwszej części dzieją się trzy miesiące po skończeniu wojny z tytanami i pokonaniu Kronosa. Jason budzi się w autobusie koło swojej, rzekomo, dziewczyny i najlepszego przyjaciela. Nie pamięta nic. Mimo iż przyjaciele dokładnie pamiętają każde wydarzenie spędzone razem w Szkole Buszu, oni wydają mu się obcy. Podczas wycieczki, na którą jedzie szkoła tuż nad Wielkim Kanionem atakują ich duchy burzy. Po stoczonej walce pojawia się Annabeth Chase. Zabiera ich do obozu Herosów ale Jason czuję, że tam nie pasuję. Piper czuję się okropnie, że jej własny chłopak jej nie pamięta. Nie wie gdzie jest jej ojciec, a tajemniczy głos cały czas każe jej zdradzić przyjaciół aby uratować go. Leo zawsze czuł się wyjątkowy. Ma ADHD i wielkie zdolności techniczne. gdy w obozie Herosów przydzielają go do domku pełnym narzędzi czuję się jak w domu. Nie trwa to długo. Muszą wyruszyć na misję. Co knuję królowa bogów? I gdzie podział się Percy Jackson?


Nie mam pojęcia jak Rick to robi ale przy jego książkach nie da się nudzić. Cały czas przygody akcja, akcja. Ale jest naprawdę dobrze wyważona. Nie jest przytłaczająca a od książki nie da się oderwać.
Świetnie napisane perspektywy bohaterów, dzięki którym poznajemy ich lepiej. Bohaterowi oryginalni  i świetnie wykreowani. Wątki miłości są delikatne ale także ważne. Kocham tą serie. Mogłabym się o niej długo rozwodzić ale nie chcę wam niczego zdradzać.Jeżeli lubicie motywy mitologiczne koniecznie przeczytajcie

 9/10
Jeżeli ktoś czytał niech konieczne napisze co sądzi o tej serii. Jeżeli wam nie przypadła do gusta jaka jest wasza ulubiona seria? 
Zostaw po sobie choć najkrótszy komentarz to bardzo motywuje :)

Wiem, że jest dopiero 22 sierpnia i do końca wakacji jeszcze sporo czasu (tak oszukuj się tak). I nie nienawidźcie mnie za to, że dodaje ten post teraz ale nie chce dodawać kolejnej recenzji.Więc tak...

Czerwiec zaczęłam od przeczytania Czerwonej Królowej.
Następnie zaczęłam serie Percy Jackson i bogowie olimpijscy.

Wróciłam po przerwie z nową recenzją. Zbierałam się długo z napisaniem tego posta, gdyż mam mieszane uczucia co do Czerwonej Królowej..



Historia przedstawia całkiem inny świat, niż jest nam dobrze znany z naszego życia. Ludzie są podzieleni na dwie ,,rasy": Czerwonych i Srebrnych. Czerwoni to głównie biedota żyjąca pod wielkim nadzorem. Jeżeli do 18 roku życia nie wyszkolą się w konkretnym zawodzie, zostaną posłani na wojnę, by bronić granic Norty, ich królestwa, przed Lakelandczykami. Srebrni to rasa żyjąca wśród samych udogodnień, mieszkająca w pałacach i willach. Posiadają nadludzkie zdolności, które zależą od rodu, z jakiego pochodzą. Mare Barrow to zwykła czerwona dziewczyna, która od dziecka przywykła do myśli, że zostanie wysłana na wojnę tak jak jej trzej bracia. Nie posiada fachu w rękach jak jej młodsza siostra. Jednak gdy jej najlepszy przyjaciel traci swojego mistrza, co jest równoznaczne z wysłaniem na pole bitwy, dziewczyna szuka sposobu, aby uciec. Przez zbieg okoliczności poznaje chłopaka, przez którego jak się potem okazuje, została zatrudniona w pałacu króla. Przez co pakuje się w duże kłopoty...
Przeczytałam tę książę już jakiś czas temu i dopiero teraz wiem, co chce napisać. Książka nie jest zła, ale nie jest też dobra. Aby wciągnąć się w fabułę, potrzebowałam dobrych 112 stron. Książa ma 479. Nie mogłam czytać tak jednym ciągiem, bo momentami, nudziła mnie. Nie wiem, dlaczego odniosłam wrażenie, że jest ciężko napisana. Nie ma takiej ,,twardej" fabuły, z której się dużo wynosi, a mimo to trudno się ją czyta. Końcówkę musiałam czytać dwa razy, bo była zbyt wolna i nie potrafiłam się wgryźć. Główna bohaterka jest strasznie irytująca, momentami nie mogłam, jej znieść a w drugiej części jeszcze bardziej. Mimo to zwrot akcji, jaki pojawił się w końcówce, mnie zaciekawił. Nie powiem, że zaskoczył. Akcja obrała dobry tor i dlatego czytam w tej chwili drugą część.

Nie mam pojęcia czy ta książka mi się podoba, czy wręcz przeciwnie. Pod niektórymi względami owszem jest ciekawa. Między innymi chodzi o umiejętności postaci. Zauważam, niestety,podobieństwo do niektórych sławnych książek, które czytałam wcześniej. Z drugiej strony momentami czułam się przytłoczona. Nie planuje pisać recenzji drugiej części, ale do końca mam jeszcze trochę może nagle spodoba mi się ta seria.
4/10
 Co ty sądzisz o tej książce? Zachęcam do komentowania i zostawiania swojej opinii :) Zapraszam na mojego booksagrama: bookholicgirl

Jeden cel spełniony z mojej listy, tego, co chciałabym przeczytać!
Przeczytałam Papierowe Miasta Johna Greena. I chyba musi minąć trochę czasu, zanim sięgnę po jakąś inną książę tego autora. Zaraz wyjaśnię czemu.

Papierowe miasta to historia Quentina Jacobsena. Chłopaka, który od dziecka jest zakochany w swojej sąsiadce i koleżance ze szkoły. Margo Roth Spigelman. Za czasów, gdy byli mali byli bliskim przyjaciółmi, ale mimo iż teraz chodzą do tego samego liceum, nie spędzają już razem czasu. Pewnej nocy Margo wyciąga Quentina na nocną wycieczkę, która odmieni jego życie. Następnego dnia Margo znika, a Quentin robi wszystko, aby ją odnaleźć.

Może jestem jakimś wyrzutkiem społecznym, że nie zachwyciłam się tą książką, gdy wszyscy dookoła mnie są w niej zakochani. No cóż bywa i tak.
Przez książkę było mi bardzo trudno przejść, ponieważ bardzo mi się ciągnęła. Akcja była wolna, ale zawierała dużo szczegółów, czym można to usprawiedliwić.
Postacie są dobrze wykreowane, zabawne i trzeba przyznać, autor ma poczucie humoru. Mimo to miałam wrażenie, że to poszukiwanie Margo jest taką obsesją chłopaka. Książka jest podzielona na 3 części. Tylko ostatnią mogłam przeczytać jednym ,,tchem" bo coś się ciągle działo. Podziwiam styl pisania Greena. Niewielu dorosłych umie pisać zupełnie jakby opowiadał nastolatek, dzięki temu opowieść nie jest nudna. Zawiera dużo takich życiowych prawd. Jakich musicie dowiedzieć się sami, czytając Papierowe Miasta.
Mimo iż akcja ciągnęła mi się, to książka mi się podobała. Nie jestem nią zachwycona, ale była okej. Jest idealna na wakacje

5/10.

Wiem, że recenzja jest krótka ale o nie których książkach nie da się dużo powiedzieć bez spojlerów.
Zachęcam do komentowania i wyrażania swoich opinii. Komentarze są bardzo motywujące, że nie ma ich prawie wcale nie mam dużej motywacji do dalszego pisania. Chciałabym, aby każdy pisał coś od siebie. Zależy mi na czytaniu innych opinii na temat książek. 

Rick Riordan jest znany między innymi z Percego Jacksona i Olimpijskich Herosów. Mniej znanym jego dziełem są kroniki rodu Kane oparte na mitologi egipskiej.
Od razu przepraszam za wygląd tych okładek. Mnie także serce boli, ale mam je od paru lat i w wyniku remontu zostały uszkodzone.
Kroniki Rodu Kane jest prowadzone w formie nagrania. Sadie i Carter Kane opisują swoje przeżycia, których doświadczają po pożarze muzeum w Londynie. Sadie i Carter to rodzeństwo, które w wyniku śmierci ich matki i pracy ojca widują się tylko dwa razy w roku. Sadie mieszka z dziadkami w Londynie a Carter podróżuje po świecie z ojcem egiptologiem. W czasie jednej z wizyt ojciec zabiera rodzeństwo na wycieczkę do muzeum. W czasie spotkania ojciec dzieci wzywa jednego z bogów egipskich i powoduje pożar muzeum, a sam zapada się pod ziemie. Dosłownie. Zostaje zamknięty w sarkofagu i wsiąknięty w zimie. Sadie i Carter zostali przyjęci do domu wujka Amosa, o którym istnieniu do tej pory nie mieli pojęcia. Mężczyzna tłumaczy im, że są magami z tzw. Domu Życia, czyli egipskiego stowarzyszenia magów. Muszą przejść szybkie przeszkolenie, aby odnaleźć ojca, a przeszkód mają nie mało.
Pierwszy raz czytałam tę książkę w wieku chyba 11 lat. Byłam wtedy w 4 klasie szkoły podstawowej. Nie jestem pewna, ale my chyba starożytny Egipt przerabialiśmy na początku. Gdy zaczęliśmy rozmawiać na temat bóstw i wierzeń byłam tak bardzo zaciekawiona, że jednak sięgnęłam po zakurzoną książkę, którą dostałam od przyjaciółki na urodziny. Wtedy nie tylko zyskałam nową obsesje, jaką jest czytanie, ale i szereg świetnych ocen z historii.
Mimo iż w wieku tych 11 lat byłam nią zachwycona teraz moja opinia uległa lekkiej zmianie. Po przeczytaniu serii Percy Jackson i bogowie olimpijscy uznałam, że Kroniki Rodu Kane są jednak trochę słabsze. Naprawdę dziękuje losowi, że najpierw przeczytałam kroniki, gdyż gdybym je czytała po Percym, zawiodłabym się lekko. Jednak ta książka nie jest żadną klapą ani nic. To tylko moje odczucie, że jest trochę słabsza.
Postacie są interesujące. Wątek miłosny jest mino, iż, więcej go w drugiej i trzeciej części. Nie chce nic zdradzać, ale ten wątek miłosny, który dotyczy Sadie jest naprawdę ostro, dziwny. Szczególnie jego zakończenie. Przynajmniej jest oryginalny, a ja oryginalność lubię. Nawet tą dziwną. Akcja wydaję się wolniejsza od bogów olimpijskich, ale jest trochę więcej opisów, co jest wynikiem tego, iż Książa jest formą nagrania.
Podsumowując. Książa mi się podobała. Tematyka jest świetna, (Kocham mitologie.) postacie ciekawe i jest idealna na nudne, niezobowiązujące, letnie popołudnie.
7/10

Mam nadzieję,że ktoś zwrócił uwagę na wygląd bloga. Nareszcie wygląda tak jakbym chciała. Zasługa tu cudownej Weroniki Rumine, która była tak uczynna,że zaopiekowała się wyglądem bloga. Niestety jestem kompletnie zielona w temacie informatyki. Wejdzie na opowiadania Weroniki na wattpadzie:
https://www.wattpad.com/story/67381697-innocent-l-h oraz na drugie: https://www.wattpad.com/story/77102708-what%27s-good
Ma za mało wyświetleń w stosunku do tego, jak dobre są jej fanfiction.
Zostawcie po sobie chociaż najkrótszy komentarz i napiszcie jak podoba wam się wygląd blogu. 

1 Seria olimpijscy herosi, Rick Riordan (jestem za połową 1 części)
2 Szklany miecz, Victoria Aveyard
3 Inne zasady Lata, Benjamin Alire Saenz (o ile uda mi się znaleźć, podobno jest trudno dostępna)
4 Osobliwe i cudowne przypadki Avy Lavender, Leslye Walton
5 Król Kruków, Maggie Stiefvater
 Planuje przeczytać coś Johnna Greena, ale po gwiazd naszych wina jestem sceptycznie nastawiona do tego autora.Może wy mi polecicie jakąś jego książkę lub innego autora, którą polecacie.
Piszcie w komentarzach co planujecie przeczytać.

Krótka notka ale konkretna:) Zachęcam do komentowania, ponieważ wtedy wiem, że koś czyta moje wypociny.

Chyba wcześniej nie wspominałam, że uwielbiam mitologie. Jeżeli tego nie zrobiłam, to robię to teraz. Uwielbiam mitologię. W szczególności egipską i grecką. Więc, gdy została napisana książka, której jednym z wątków jest mitologia, naturalną rzeczą jest to, iż skradła moje 
serce. Zacznijmy od początku.
Percy Jackson i bogowie olimpijscy to seria książek opowiadająca o nastoletnim chłopaku, który w wieku 12 lat poznaje prawdę, kto jest jego ojcem. Nie jest nim przystojny milioner, który nagle przypomniał sobie o dziecku. Lepiej. Jest nim grecki bóg. Wydawałoby się, że to super sytuacja, boski tatuś. Niestety taki rodzic sprowadza na potomka (pół człowieka, pół boga) mnóstwo potworów i niebezpiecznych przygód. Percy trafia do tzw. Obozu Herosów. Letni obóz gdzie szkoli się pół bogów. Oczywiście nasz bohater nie mógłby sobie spokojnie trenować przez całe lato. Zostanie oskarżony o skradzenie bardzo ważnej rzeczy. Percy wraz z trzema towarzyszami musi ruszyć na misję i odnaleźć skradziony przedmiot. Niestety bogowie i potwory nie ułatwiają mu tego.

Cała seria mi się bardzo podobała. Opisy nie są zbyt długie i pojawiają się tam gdzie akurat była taka potrzeba, a nie ciągnęły się w nieskończoność. Akcja jest naprawdę szybka. Cały czas coś się dzieje, co jest naprawdę dużym plusem, ponieważ człowiek się nie nudzi. Bohaterowi są naprawdę konkretni.
Narracja jest pierwszoosobowa, którą prowadzi nasz główny bohater, Percy. Jednak sposób wysławiania się i przeżyć, które doświadcza, nie wskazuję na 12 lat. Dialogi są dynamiczne i pełne humoru.
W książce są momenty głównie zabawne, ale prawie cały czas wstrzymywałam oddech w momentach akcji.
Osobiście jestem fanką serii i bardzo mi się podobała. Jeżeli jesteście fanami mitologii oraz szybkiej akcji to polecam przeczytać tę serię.
 9/10
Zachęcam to zostawienia swoich opinii. Jeżeli wam się podoba mój blog zostawcie ślad w komentarzu, to bardzo motywuje :)

Przyszedł czas na pozycje autorstwa Cassandry Clare.
W Marcu odbyła się premiera nowej serii Cassi, Mrocznych Intryg. (Przed tą serią radzę przeczytać wcześniejsze dzieła Cassandry głównie chodzi o Dary Anioła i Diabelskie maszyny).
Po pierwsze jestem zachwycona okładką. Bardzo mi się podoba co jest dużym postępem, ponieważ okładki Darów Anioła były brzydkie i niektóre miały ten przypis od Stephani Meyer. Uważam, że lepiej zrobiłoby wydawnictwo, gdyby wydały ją w grubej okładce przez to, że z powodu objętości, bok książki się niszczy.


Historia opowiada, o bohaterach, których poznaliśmy w 6 części Darów Anioła. Chodzi tu o rodzinę Blachthorn'ów i Emme Carstairs. Akcja rozgrywa się pięć lat od wydarzeń opisanych w ostatniej części darów Anioła, Mieście Niebiańskiego Ognia. Emma próbuje rozwiązać zagadkę śmierci jej rodziców, gdyż nie wierzy, aby zostali zamordowani przez Sebastiana. Przez to odkrywa demoniczny spisek, który zaistniał na terenie Los Angeles. Zagadka jest powiązana z ,,kwarantanną", nałożoną na fearie, z powodu ich pomocy udzielonej Sebastianowi w czasie wojny. Mark Blackthorn, który został uprowadzony przez fearie i przyłączył się, do Dzikiego Polowania nagle zostaje wypuszczony. Oczywiście Julian i Emma musieli zawrzeć pewną umowę...

Muszę tutaj napomknąć o mojej wątpliwości, ponieważ jakkolwiek dziwnie to zabrzmi skąd wzięła się Emma Carstairs?? W książce jest przedstawiona jako krewna Jema. Jego rodzice ile pamiętam umarli a on przecież, jako cichy brat, potomstwa nie miał. Ogólnie te wszystkie powiązania rodzinne chyba przerosły Cassandre. Napisała tyle książek z tyloma rodami Nocnych Łowców, że wychodzi na to, iż każdy ród jest sobie pokrewny. No nic wróćmy do Pani Noc..
Cassandra w książce przetoczyła wszystkie informacje, które były już podane w poprzednich częściach co było nie potrzebne. Pewnie jej zamysłem było to, aby można było brać tę serię, jako oddzielną i niezależną. Mimo to naprawdę radzę przeczytać przed Mrocznymi Intrygami, wcześniejsze serie. Dużo więcej można zrozumieć.
Powiem szczerze, gdy czytałam tą książę, byłam zachwycona. Może było to spowodowane długim czasem oczekiwań na premierę. Dopiero potem zauważyłam parę minusów. Największym z nich jest fakt, że postacie z Pani Noc mają podobne cechu charakteru, do postacie z Darów Anioła. Jace'a, Clary i Magnusa. Nie będę pisać kto, ponieważ nie chce spojlerować, więc jak ktoś czytał, to wie chyba o co, mi chodzi. Drugim minusem jest to, że akcja jest trochę wolna i dużo informacji jest czasem wrzucone w jeden rozdział, ale nie dzieje się w sumie nic.
Jednak bardzo mi się podoba cała historia. Jest skomplikowana przez to bardzo ciekawa, ALE wątek miłosny jest bardzo podobny do tego z DA.
Podsumowując, zawiodłam się trochę na tej książce. Jest mocnym powtórzeniem tego, co już było. Jednak sam pomysł ,,problemu" jest ciekawy i nie nudzi.
6/10
~eroina